ഹനുമാൻ സ്വാമിയും വിശ്വകർമ്മജരുമായി ഉള്ള ബന്ധം

ഹനുമാൻ സ്വാമിയും വിശ്വകർമ്മജരുമായി ഉള്ള ബന്ധം പഞ്ചവർണ്ണ കൊടിയിൽ ഹനുമാൻ അടയാളമായത്                               .          ......            ...      .......      ..   സ്കന്ദപുരാണം,നാഗരകാണ്ഡം,അദ്ധായം12ല്‍ഒരുകഥയുണ്ട്. (മറ്റുപുരാണങ്ങളുമായോ,രാമായണമായോഈകഥയ്ക്കുബന്ധമില്ല.)ഹനുമാന്‍വായൂപുത്രനായശിവാംശമാണല്ലോ,ഈകഥപ്രകാരംഹനുമന്‍റെഅമ്മഅഞ്ജനഅന്ധയായിരുന്നു.അവള്‍യഥാകാലംപ്രസവിച്ചില്ല.
ദേവകള്‍പരിഭ്രാന്തരായി,ത്രിമൂര്‍ത്തികളും,വായുവുംഗര്‍ഭസ്ഥശിശുവിനോടുകാരണംതിരക്കി.``താന്‍ചിലവ്യവസ്ഥകള്‍ക്കുവിധേയമായിമാത്രമേഅവതാരമെടുക്കുകയുള്ളുഎന്നുശിശുപ്രതിവചിച്ചു.1.സുവര്‍ണ്ണകൗപീനം
2.സുവര്‍ണ്ണയജ്ഞസൂത്രം
3.സുവര്‍ണ്ണകുണ്ഡലങ്ങള്‍
ഇവജന്മനാതന്നെഉണ്ടായിരിക്കയുംവേണം.മറ്റുദേവ
തകള്‍ക്കുഇവഅസാദ്ധ്യമാകയാല്‍അവര്‍വിശ്വകര്‍മ്മാവിനെസ്മരിച്ചു.പ്രത്യക്ഷനായവിശ്വകര്‍മ്മന്‍ഒരുഡിമാന്‍ഡുവച്ചു.ഹനുമാന്‍തന്റെധ്വജത്തിന്റെഅടയാളമായിഇരിക്കണമത്രേ!.ഇരുപക്ഷത്തുമുള്ള,വ്യവസ്ഥകള്‍അംഗീകരിച്ചു,ഹനുമാന്‍ജന്മമെടുത്തു.അതോടപ്പംഅഞ്ജനെക്കുകാഴ്ചയുംലഭിച്ചു.ഇതുപ്രകാരംപഞ്ചഭൂതനിറങ്ങളുള്ളകൊടിയില്‍,ഹനുമാന്‍ചിഹ്നമായിതീര്‍ന്നു.
ഈകഥആന്ധ്രാപ്രദേശിലുള്ളതാണ്. (ഈകഥഅവരുടെസൃഷ്ടിയാണ്. )ആന്ധ്രാക്കാരാണുഈപതാകഉപയോഗിക്കുന്നത്.മറ്റുള്ളവര്‍ക്കെല്ലാം,വിശ്വകര്‍മ്മാവ്,ഹംസധ്വജനും,ഹംസവാഹനനുമാണ്.ഒരു പക്ഷേ,ഇവര്‍ചരിത്രപരമായിവാനരവംശ (വാനരശില്പി നളന്‍-ഒാര്‍ക്കുക. നളനുമായിഎന്തെങ്കിലുംബന്ധമുണ്ടായിരിക്കാം..... കടപ്പാട് പ്രസാദ് ആചാര്യ..

ഹംസം കണ്ട ഒരു സ്വപ്നം....!!

45 ലക്ഷത്തിൽ അധികം വരുന്ന കേരളത്തിലെ   വിശ്വകർമ്മ  സമൂഹത്തിന്റെ 450 - ൽ പരം വരുന്ന നേതാക്കന്മാരുടെ അധികാര മോഹത്തിൽ വേദനപൂണ്ട്
വിശ്വകർമ്മ ദേവന്റെ വാഹനം എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഹംസം കണ്ട ഒരു സ്വപ്നം....!!

     ।। അഛന്‍റെ മക്കൾ ।।
===============

താതനു മക്കളിതഞ്ചു-പേരിവരുടെ
കഥയിതു കേൾക്കുക തെല്ലിടനേരം
മതഭേദത്തിൻ മുഖരൂപങ്ങൾ കൊത്തി-യെടുത്തൊരു മക്കളിതിവരുടെ
ഹംസം പാടിയൊരീക്കഥ കേൾക്കൂ ഹംസധ്വനി-യല്ലീരാഗം
അക്ഷരരൂപി-ണിയായെന്നമ്മ
കാതിൽ മൂളിയൊരീരാഗം
ആചാരങ്ങൾ ആയിരമുണ്ടതി-നാധാരങ്ങൾ
ദേവാലയവും
ഗ്രന്ഥവിചാരം ചെയ്യുമ്പോഴും
രൂപവിചാരം മുഖരൂപത്തിൽ
ശിലയിൽ തീർത്തൊരു ശില്പങ്ങളിലും തടിയിൽ തീർത്തൊരു സ്തൂപങ്ങളിലും ലോഹങ്ങളിലും രൂപം കാണാം മതഭേദത്തിൻ മുഖരൂപങ്ങൾ
രൂപം നൽകി ഭാവം നൽകി ശബ്ദം നൽകീ
സംസ്കൃതി പാകി
ആചാങ്ങൾ-ക്കായിരമായിരം
അർത്ഥതലങ്ങൾ പാകി പാരിൽ.

കാർഷിക വിപ്ലവ
വീര്യമതേകൻ
ആയുധമുലയിൽ
തോകി മിനുക്കി
ഉലയിൽ കാച്ചി ഉരുക്കുമെടു-ത്തതിൽ പൽചക്രങ്ങൾ വെട്ടിയെടുത്തു
ചങ്ങല പാകി അതിൻ മീതെ അവർ
ഗമനാഗമനം വേഗതയാക്കി
തരുണീമണിതൻ കാന്തി മിനുക്കാൻ പൊന്നിൽ പുതുമകൾ ചേർത്തുവിളക്കി
പൊന്നിനു മൂല്യം കൂട്ടി പിന്നത് വിക്രയമാർ-ഗ്ഗമതാക്കി ഉലകിൽ
തത്വത്തിൽ അത് ധനമായല്ലോ ധനതത്വത്തിൻ ശാസ്ത്രവുമല്ലോ
വിസ്മയമങ്ങനെ എത്ര വിളമ്പി കർമ്മത്തിൻ കരവിരുതാ-ലങ്ങനെ
രൂപം കാണാനായി തീർത്തൊരു ലോഹകുട്ടിൻ കണ്ണാടി അത് ആറന്മുളതൻ ദേശചരിത്രം ഭൂഗോളത്തിൽ വ്യാപകമാക്കി.

??പിന്നീട് സംഭവിച്ചതോ ????

പട്ടും വളയും നൽകീ ലോകർ
ആദരവായിട്ടണു രൂപത്തിൽ
ലഹരിയിൽ "ഏഷണി" മന്ത്രവുമോതി സൃഷ്ടി മഹത്വം തുലനം ചെയ്യാൻ
മക്കളിതഞ്ചും മത്സരമായി ഒന്നിനു മെച്ചമതൊന്നായ് തീർക്കാൻ
സോദരരായവർ മിണ്ടാതായി കേമനിതാരെ "ന്നേഷിണി"
മൂലം
കണ്ടാലറിയാം എങ്കിലും എവിടെയും
അഞ്ചായ് പിന്നവർ മത്സരമായി കൂലി പറഞ്ഞും വിലയിട്ടിവരുടെ
കർമ്മത്തിന്റെയാ ശേഷി പകുക്കാൻ
എരിവും പുളിയും ചേർത്തു വിളമ്പീ എരിതീയിൽ ചില എണ്ണയുമേകി
ലോകമതാകെ പാടി മറ്റൊരു കഥയും തച്ചൻ 'ഉളി'  വീഴ്ത്തി പക തീർത്തന്നൊരു കഥ
പാവ കൂത്തും കഥയായ് തീർത്തു
മത്സരബുദ്ധി-യതേറെ വളർത്തി കാലം ചെന്നിവർ കോലം കെട്ടു യന്ത്രമതായി ലോകമതെങ്ങും
കണ്ടുപടിച്ചവരൊക്കെ പിന്നെ വെല്ലുവിളിച്ചു പല രൂപത്തിൽ
താതൻ ഒളികണ്ണിട്ടു ചിരിച്ചു
ബുദ്ധി പിഴച്ചൊരീ മക്കളെയോർത്ത്.

।। പിന്നീട് അവർ സംഘം ചേർന്നു.  അവിടെ സംഭവിച്ചത് എന്താണ് ?

സംഘം ചേർന്നവരവിടെ-യുമിവിടെയും
ഒന്നായ് തീർന്നു വേദികൾ പലതിൽ
അവിടെയു-മുള്ളിൽ ത്വരയായ് പൊങ്ങി കേമനിതാരെ"-ന്നേഷിണി" മന്ത്രം
താതനതങ്ങനെ മൗനം തന്നെ അരുമകളിവരുടെ വിളയാട്ടത്തിൽ
ഒന്നിച്ചാലിനി ഒന്നായ് നയിക്കാൻ
പുതിയൊരു മാനവ ജന്മം കാണാൻ
തൊഴിലിൻ മേനിക്കിനി-യില്ലിവിടെ
മത്സരബുദ്ധി-ക്കവകാശങ്ങൾ
"കാക്ക കൂട്ടിൽ
പ്രാവിനുമില്ല
പ്രാവിൻ കൂട്ടിൽ കാകനുമില്ല
ചേക്കേറാനായ് മത്സരബുദ്ധി"
'കൊത്തി' 'കൊത്തി' കൊത്തിയുടച്ചു സ്വന്തം സംസ്കൃതി
കഷ്ടം കഷ്ടം !
നേരം പുലരും വരെയും പറയും
നാളെ നമുക്കും പുലരി പിറക്കും
പുലരി പിറന്നിവ-രൊന്നായ്  കാണാൻ താതനുമൊപ്പ-തെന്നുടെ മോഹം.

     ഒക്കെ ഈ ഹംസത്തിൻ സ്വപ്നം !! നേരിനായ് നേരുന്ന സ്വപ്നം !!

।।। ഷാജി ആര്യമംഗലം ।।

*കന്നിമൂലയും നിങ്ങളും*

*കന്നിമൂലയും നിങ്ങളും*

വാസ്തു എന്ന പദം ഇന്ന് ഏവര്‍ക്കും സുപരിചിതമാണല്ലോ. ഗൃഹ സംബന്ധമായതെല്ലാം വാസ്തു അനുസരിച്ച് വേണം എന്ന തരത്തില്‍ , ഏറെക്കുറെ ആളുകള്‍ എത്തിയിരിക്കുന്നു. നല്ലതു തന്നെ. വാസ്തുവിന് പ്രിയം ഏറിയതനുസരിച്ച്, വാസ്തു പുസ്തകങ്ങള്‍ക്കും, വാസ്തു ക്ലാസ്സുകള്‍ക്കും ഇന്ന് പ്രിയം ഏറിയിരിക്കുന്നു. അതും നല്ലതു തന്നെ. മഹത്തായ ഈ ശാസ്ത്രം ഗ്രഹിക്കാന്‍ കഴിയുന്ന തും, ഈ ശാസ്ത്രവിധിയനുസരിച്ച്, ഒരു ഗൃഹം നിര്‍മ്മിക്കാന്‍ കഴിയുന്നതും, പൂര്‍വ്വ പുണ്യമോ, തലമുറകളുടെ പുണ്യമോ ആണെന്നുള്ളതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല . ഒരു ഗൃഹ നിര്‍മ്മാണത്തിന് ശേഷം, വാസ്തു പരിശോധന നടത്തേണ്ടിവരുന്നത് തികച്ചും ഭാഗ്യദോഷമാണ്. കാരണം ഭൂമി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് മുതല്‍ വാസ്തുവിന് പ്രാധാന്യം ഉണ്ട്. ഈശ്വരാനുഗ്രഹമുള്ളവര്‍ , ഭൂമി തിരഞ്ഞെടുക്കുമ്പോള്‍ മുതല്‍ വാസ്തുവിനെ ആശ്രയിക്കും. അക്കാര്യത്തിലും തര്‍ക്കമില്ല.

ഒരു പ്രധാനകാര്യം, ചുറ്റിത്തിരിക്കപ്പെട്ട, അല്ലെങ്കില്‍ കെട്ടിത്തിരിക്കപ്പെട്ട, ഒരു വസ്തുവില്‍ മാത്രമേ വാസ്തു ഉണ്ടാകുകയുളളു. ഭൂമിയുടെ ഉയര്‍ച്ച താഴ്ചകളനുസരിച്ചാണ് വാസ്തുവില്‍ ഭൂമിയുടെ പേരുകള്‍ നിശ്ചയിച്ചിരിക്കുന്നത്. തെക്ക് പടിഞ്ഞാറു വശം താഴ്ന്നും, വടക്കുകിഴക്ക് ഭാഗം ഉയര്‍ന്നും ഇരിക്കുന്ന ഭൂമിക്ക്, ഭൂതവിഥി എന്നാണ് നാമം. ഇത് സകലവിധ കാര്യനാശത്തിനും ഇടയാക്കും എന്നാണ് ശാസ്ത്രമതം. തെക്കു പടിഞ്ഞാറുവശമാണ് കന്നിമൂല. നമ്മുടെ പ്രതിപാദ്യവിഷയവും കന്നിമൂലയാണ്.

ഏറ്റവും ശക്തിയേറിയ ദിക്കാണിത്. മറ്റ് ഏഴ് ദിക്കുകള്‍ക്കും ദേവന്മാരെ നിശ്ചയിച്ച ശാസ്ത്രം ഈ ദിക്കിന് മാത്രമാണ്, ഒരസുരനെ, അധിപനായി നിശ്ചയിച്ചത്. ഗുണമായാലും, ദോഷമായാലും, ഈ ദിക്കില്‍ നിന്നുള്ള ഫലം വളരെപ്പെട്ടെന്ന് അനുഭവവേദ്യമാകും. അതുകൊണ്ട്, ഈ ദിക്ക് തുറസ്സായി ഇടുന്നത് നല്ലതല്ല. കുളമോ, കിണറോ, കുഴിയോ ഒന്നും തന്നെ ഈ ദിക്കില്‍ വരാന്‍ പാടില്ല.

കന്നിമൂലയ്ക്കുണ്ടാകുന്ന കുഴപ്പങ്ങള്‍
ഗൃഹവാസികളുടെ മാന്യത, ധനം ഇവയ്ക്കു ദോഷമുണ്ടാക്കുകയും, മദ്യം, മയക്കുമരുന്ന്, ലഹരി പദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ക്ക് അടിമപ്പെടുക, കുടുംബത്തകര്‍ച്ചയുണ്ടാകുക എന്നിവയ്ക്ക് കാരണമാകും. വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ദോഷം, ആ വീട്ടിലെ സന്താനങ്ങള്‍ക്ക് ഗതിയില്ലാതെ വരിക എന്നതാണ്. കുട്ടികള്‍ എത്ര വിദ്യാഭ്യാസം ഉണ്ടായാലും, തൊഴില്‍ ലഭിക്കാതിരിക്കുക, വഴിതെറ്റുക എന്നിവയാണ്.

പ്രപഞ്ചത്തിലെ രണ്ടു ഗുണപരമായ ഊര്‍ജ്ജങ്ങളില്‍ ഒന്ന് കിഴക്കു നിന്നും തുടങ്ങി പടിഞ്ഞാറ് അവസാനിക്കുന്നു. മറ്റൊന്ന് വടക്കുനിന്നും തുടങ്ങി തെക്ക് അവസാനിക്കുന്നു. അപ്പോള്‍ രണ്ടു ഊര്‍ജ്ജങ്ങളുടേയും അവസാനം പടിഞ്ഞാറും തെക്കും ആകുന്നു. ഈ രണ്ടു ദിക്കിന്റേയും മൂലയാണ് കന്നിമൂല. ഇതില്‍ നിന്നും കന്നിമൂലയുടെ പ്രാധാന്യവും ദോഷവും മനസ്സിലാക്കാമല്ലൊ. പ്രപഞ്ച പുരുഷനായ വാസ്തുപുരുഷന്റെ ശയനസ്ഥിതി ഒന്നു പരിശോധിക്കാം. വാസ്തുപുരുഷന്‍ വടക്കുകിഴക്ക് തലയും, തെക്ക് പടിഞ്ഞാറ് കാലുമായാണ് ശയിക്കുന്നത് (കന്നിമൂലയില്‍ ). അതുകൊണ്ട് കന്നിമൂലയ്ക്കുണ്ടാകുന്ന ദോഷങ്ങള്‍ ഗൃഹവാസികള്‍ക്ക് കാല് സംബന്ധിച്ച ദുരിതങ്ങള്‍ സമ്മാനിക്കുന്നു.

ഗൃഹാരംഭ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ തുടക്കം തന്നെ കന്നിമൂലയില്‍ നിന്നും ആണല്ലൊ. പ്രഥമ സ്തംഭ ന്യാസം കന്നിയിലാവണം എന്നും ഉണ്ട്. ഇക്കാര്യത്തില്‍ ചില അഭിപ്രായഭിന്നതകള്‍ ഉണ്ട്. ബ്രഹ്മപദത്തിന്റെ കന്നിയില്‍ കുറ്റിവയ്ക്കാം എന്ന് ഒരു ശാസ്ത്രഗ്രന്ഥത്തില്‍ ഉണ്ട് . അതായിരിക്കാം കന്നിയിലെ കുറ്റി പ്രാധാന്യം. എന്തുതന്നെയായാലും യാതൊരു കാരണവശാലും വീടുകളില്‍ കന്നിക്കിണ്ണര്‍ പാടില്ല. കന്നിമൂല തുറന്നു കിടക്കരുത്. സ്ത്രീസ്വഭാവംപോലും കന്നികൊണ്ട് പറയാം. കുട്ടികളുടെ രക്ഷയോര്‍ത്തെങ്കിലും കന്നി സംരക്ഷിച്ചത് ജീവിതം പ്രപഞ്ചതാളത്തിലാക്കുവാന്‍ എല്ലാവരേയും ഈശ്വരന്‍ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ.

ആത്മാവിന്റെ നിലനില്‍പ്പിന് , ശരീരം ആവശ്യമായതുപോലെ മനുഷ്യശരീരത്തിന്റെ സുരക്ഷിതത്വത്തിന് ആഹാരം കഴിഞ്ഞാല്‍ പ്രധാനമായി ആവശ്യമായുള്ളത് ഒരു വീടാണ് . ആ വീട്ടില്‍ സുഖമായി ജീവിക്കുകയാണല്ലോ ഏതൊരാളിന്റെയും താല്‍പ്പര്യം. അത് നടക്കണമെങ്കില്‍ വാസ്തു കൂടിയേതീരൂ. ബ്രഹ്മാണ്ഡത്തില്‍ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന മഹാശക്തിതന്നെയാണ് മനുഷ്യനിലും മനുഷ്യന്‍ താമസിക്കുന്ന വസ്തുവിലും അടങ്ങിയിരിക്കുന്നത്. ഇവ പരസ്പരം പൊരുത്തപ്പെട്ടുപോകുന്നതാണ് ആ വീട്ടിലെ ജീവിതം സുസ്ഥിരമായി പോവുക എന്നു പറയുന്നത്.

വാസ്തുശാസ്ത്രമനുസരിച്ച് പണ്ട് നിര്‍മ്മിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള പല കൊട്ടാരങ്ങളും ക്ഷേത്രങ്ങളും, എന്തിനേറെ ഏത് ഉണങ്ങിയ കാലാവസ്ഥയില്‍ പോലും ജലം ലഭിക്കുന്ന എത്ര കിണറുകള്‍ ഇന്നും വിസ്മയമായി തുടരുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തിലെ നാലുദിക്കില്‍ നിന്നും പുറപ്പെടുന്ന പ്രപഞ്ചശക്തിയെ എങ്ങനെ മനുഷ്യ ശക്തിയുമായി സമന്വയിപ്പിക്കാം എന്നതാണ് വാസ്തുവിലെ പ്രതിപാദ്യം.

ആധുനിക വാസ്തു സിദ്ധാന്തം, ഗൃഹത്തിനു ജീവനില്ല , വാസ്തു പുരുഷനില്ല, ഗൃഹകാര്യങ്ങള്‍ക്ക് മുഹൂര്‍ത്തം നോക്കണ്ട, വാസ്തുദോഷം എന്നൊന്നില്ല അതുകൊണ്ടുതന്നെ പരിഹാരം എന്നത് ആവശ്യമില്ല എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ ഭാരതീയ വാസ്തുശാസ്ത്രം ഉറപ്പിച്ചുപറയുന്നു, ഗൃഹത്തിന് ജീവനുണ്ട്, ഗൃഹം മനുഷ്യനെ സ്വാധീനിക്കുന്നു, വാസ്തുപുരുഷ സങ്കല്‍പ്പം അതിപ്രധാനമാണ്. വാസ്തു ദേവതകളുടെ അനുഗ്രഹമില്ലെങ്കില്‍ അവിടുത്തെ ജീവിതത്തിന് ശാന്തിയും, സമാധാനവും ലഭിക്കുകയില്ല. അതുകൊണ്ട് ഭാരതീയ വാസ്തു ശാസ്ത്രത്തില്‍ ഉറച്ചുനിന്ന് വേണം ഒരു ഗൃഹം പണിയുവാന്‍ .

ഈശ്വരേശ്ച ഇല്ലാതെ ഒരു വീട് നമുക്ക് ലഭിക്കുകയില്ല. ആയതിനാല്‍ , ഒരു വീടിനായി ഭഗവാനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുക. ആ പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ താളം ശരിയായ അര്‍ത്ഥത്തിലാണെങ്കില്‍ ഭാരതീയ വാസ്തുശാസ്ത്രപരമായ ഒരു വീട് നിങ്ങള്‍ക്കും ലഭിക്കും.....mygod.com

മഹർഷി,ഋഷി, മുനി ,തപസ്വി, സന്ന്യാസി, യതി ഇവർ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം എന്താണ്?

നമുക്ക് പലർക്കും ഉള്ള ഒരു സംശയമാണ് മഹർഷി,ഋഷി, മുനി ,തപസ്വി, സന്ന്യാസി, യതി ഇവർ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം  എന്താണ്? വരൂ അവ എന്താണെന്നറിയാം.

*മഹർഷി*

മഹര്ഷിഃ എന്നതിന് മഹാംശ്ചാസൌ ഋഷിശ്ചേതി എന്നാണ് പറയുക. മഹത്തുക്കളും അതെ സമയം തന്നെ ഋഷിമാരുമായവരാണ് ഇവർ. വ്യാസാദി മഹര്ഷിമാരാണ് ഇതിലുള്പ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്.

*ഋഷി*

ഋഷി എന്നതിന് ഒരു പാടു അര്ഥം ലഭ്യമാണ്. സമാസം പറഞ്ഞാൽ ഋഷതി പ്രാപ്നോതി സർവാൻ മന്ത്രാൻ ജ്ഞാനേന പശ്യതി സംസാരപാരാവരം ഇതി.
മലയാളത്തിൽ പറയുകയാണെങ്കിൽ എപ്പോഴും മന്ത്രം ലഭിക്കുന്ന വ്യക്തി, ഇവിടെ ജ്ഞാനം എന്ന് അർത്ഥമാക്കിയാൽ മതിയാകും. സംസാരത്തെ എപ്പോഴും ജ്ഞാനസ്വരൂപമായി ദര്ശിക്കുന്നവനെന്നര്ഥം. ജ്ഞാനത്തിൽ പാരംഗതനായവൻ എന്ന് സാമാന്യാര്ഥം.
ഉദാഹരണമായി ഋഗ്വേദം പറയുന്നു, അഗ്നിഃ പൂർവേഭിര്ഋഷിഭിരീഡ്യോ നൂതനൈരുത സ ദേവാ ഏഹ വക്ഷ്യതി ഇതി. സത്യവചസുകളെന്നാണ് ഇവരെ വിളിക്കുക.

ഋഷിമാരു ഏഴുതരമെന്നാണ് പറയുക. വ്യാസാദികളായ മഹര്ഷിമാരു, ഭേലാദികളായ പരമര്ഷയന്മാർ, കണ്വാദികളായ ദേവര്ഷികൾ, വസിഷ്ഠാദികളായ ബ്രഹ്മര്ഷികൾ, സുശ്രുതാദികളായ ശ്രുതര്ഷയന്മാര്, ഋതപര്ണാദികളായ രാജര്ഷയന്മാരു, ജൈമിന്യാദികളായ കാണ്ഡര്ഷയന്മാര്.

രത്നകോശത്തിൽ പറയുന്നു,
സപ്ത ബ്രഹ്മര്ഷി ദേവര്ഷി മഹര്ഷി പരമര്ഷയഃ

കാണ്ഡര്ഷിശ്ച ശ്രുതര്ഷിശ്ച രാജര്ഷിശ്ച ക്രമാവരാഃ.

*മുനി*

മുനിഃ എന്നതിന് മനുതേ ജാനാതി യഃ എന്നാണ്. അതാണ് മൌനം ആയി ഇരുന്നാലും അറിയുന്നവനെന്നര്ഥം. മൌനവ്രതീ എന്നാണ് സാമാന്യാര്ഥം. വാചംയമഃ എന്ന് പറയും. സ്വന്തം വാക്കിൽ യമത്തെ അറിയുന്നവനെന്നര്ഥം. നൈഷധം പറയുന്നു,

 ഫലേന മൂലേന ച വാരിഭൂരുഹാം, മുനേരിവേത്ഥം മമ യസ്യ വൃത്തയഃ. മുനിയുടെ ലക്ഷണമാകട്ടെ ഗീത തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്,

 ദുഃഖേഷ്വനുദ്വിഗ്നമനാഃ സുഖേഷു വിഗതസ്പൃഹഃ, വീതരാഗഭയക്രോധഃ സ്ഥിധീര്മുനിരുച്യതേ.

       

*തപസ്വി*

തപസ്വീ എന്നതിന് തപോ അസ്യ അസ്തീതി എന്നാണ് അര്ഥം. തപോയുക്തനായ വ്യക്തി എന്നര്ഥം. തപസുള്ളവനെന്നര്ഥം. തപസിന് തപതി താപയതി എന്നാണ് പറയുക. വൈധക്ലേശജനകമായ കര്മം എന്നര്ഥം. ഈശ്വരപ്രാപനത്തിനുള്ള തപം ഉള്ള വ്യക്തിയെന്നു സ്വീകരിക്കാം. തപശബ്ദത്തിന് പര്യായമായി താപസൻ എന്നും പറയാറുണ്ട്. തപോധന ശബ്ദവും പ്രയോഗിച്ചു കണ്ടിട്ടുണ്ട്. തപസ്വീ എന്നതിന് മത്സ്യവിശേഷമായി പറയുന്നുണ്ട്. തപഃകരഃ, ചേഷ്ടകഃ, ചേഷ്ട എന്നിങ്ങനെ ശബ്ദചന്ദ്രികയിലും അര്ഥം കാണുന്നു. പ്രത്യേകമായി അറിയേണ്ട വിഷയം തപസ്വീ എന്നതിൽ നിന്ന് മാറി നാം തപസ്യാ എന്ന് പറയുമ്പോൾ അര്ഥത്തിന് വ്യത്യാസം വരുന്നു എന്നതാണ്. തപച്ചരതീതി എന്നാണ് ഇവിടെ അര്ഥം വരുക. വ്രതാദാനം, പരിവ്രജ്യാ, നിയമസ്ഥിതിഃ, വ്രതചര്യാ എന്നിങ്ങിനെ അര്ഥം പറയുന്നു.

*സന്ന്യാസി*

സന്യാസഃ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ കാമ്യകര്മണാം ന്യാസഃ എന്നാണ് അര്ഥം. കാമ്യാനാം കര്മണാം ന്യാസം സന്യാസം കവയോ വിദുഃ. സർവകര്മഫലത്യാഗം പ്രാഹുസ്ത്യാഹം വിചക്ഷണഃ. എല്ലാ കര്മങ്ങളുടേയും ഫലത്തെ ത്യാഗം ചെയ്യുക എന്ന് സാമാന്യാര്ഥം സ്വീകരിക്കാം. 
ഇനി സന്ന്യാസീ എന്ന് പറയുകയാണെങ്കിൽ സന്യാസാശ്രമവിശിഷ്ടഃ എന്നര്ഥം. എങ്ങിനെയുള്ള സന്യാസാശ്രമം ആണെന്നാണെങ്കിൽ സർവം ഗൃഹാദികം ത്യക്ത്വാ മുണ്ഡിതമുണ്ടോ ഗൈരികകൌപീനാച്ഛാദനം ദണ്ഡം കമണ്ഡലുശ്ച ബിഭ്രത് ഭിക്ഷാവൃത്തിര്നിര്ജ്ജനേ തീര്ഥേ വാ സ്ഥിത്വാ കേവലമീശ്വരാരാധനം കരോതി യഃ സ സന്യാസീ. സന്യാസികൾ നാലുതരമാണ് എന്ന് പറയുന്നു. കുടീചരഃ, ബഹ്വദകഃ. ഹംസഃ, പരമഹംസഃ എന്നിങ്ങനെ.

ദണ്ഡം കമണ്ഡലും രക്തവസ്ത്രമാത്രഞ്ച ധാരയേത്. നിത്യം പ്രവാസീ നൈകത്ര സ സന്യാസീതി കീര്തിതഃ. അതാണ് ദണ്ഡവും കമണ്ഡലുവും രക്തവസ്ത്രവും മാത്രമേ ധരിക്കാവു. നിത്യവും പ്രവാസി ആയിരിക്കണം അതായത് ഒരു സ്ഥലത്ത് മഠസ്ഥാപനം ചെയ്തു താമസിക്കരുത് എന്നര്ഥം.

ശശ്വത് മൌനീ ബ്രഹ്മചാരീ സംഭാഷാലാപവര്ജിതഃ

സർവത്ര സമബുദ്ധിശ്ച ഹിംസാമായാവിവര്ജിതഃ ക്രോധാഹങ്കാരരഹിതഃ സ സന്യാസീതി കീര്തിതഃ. എല്ലായിപ്പോഴും മൌനിയും ബ്രഹ്മചാരിയും, സംഭാഷണത്തിലും വൃഥാലാപനത്തിൽ താത്പര്യമില്ലാത്തവനും, എല്ലാ സ്ഥലത്തും സമബുദ്ധിയുള്ളവനും,  ഹിംസാദികളായാ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും ദൂരെ നിൽക്കുന്നവനും ക്രോധാഹംകാരരഹിതനുമായിരിക്കണം സന്യാസി എന്നര്ഥം. 

*യതി*

യതി എന്നതിന് യതതേ ചേഷ്ടതെ മോക്ഷാര്ഥമിതി എന്നര്ഥം. ഭിക്ഷു, താപസഃ, പരിവ്രാജകഃ, നികാരഃ, വിരതിഃ എന്നൊക്കെ നാനാര്ഥപ്രയോഗം കാണാറുണ്ട്. മോക്ഷത്തിനു വേണ്ടി പ്രയത്നിക്കുന്നവരെയാണ് യതി എന്ന് പറയുന്നത്. യതതേ ചേഷ്ടതേ വ്രതാദിരക്ഷാര്ഥം എന്നും പറയുന്നു. എന്തിന് വേണ്ടിയാണ് പരിശ്രമിക്കുന്നത് എന്നാണെങ്കിൽ യതിധര്മത്തിനുവേണ്ടി.. എന്താണ് യതി ധര്മം എന്നാണെങ്കിൽ യതിധര്‍മ്മംg തന്നെ പറയുന്നു, ”ആസനം, പാത്രലോപ,ശ്ച സഞ്ചയഃ, ശിഷ്യസംഗ്രഹഃ, ദിവാസ്വാപോ, വൃഥാലാപോ യതേര്‍ ബന്ധകരാണി ഷട്” ആസനം, പാത്രലോപം, സഞ്ചയം, ശിഷ്യസംഗ്രഹം, ദിവാസ്വാപം, വൃഥാലാപം ഇങ്ങനെ ആറു കാര്യങ്ങള്‍ സംന്യാസിയെ ബദ്ധനാക്കിത്തീര്ക്കു ന്നവയാണ്. അതിനാല്‍, ഇവയില്നി ന്നും വേറിട്ടു നില്ക്കാന്‍ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണം.

 ”വേദാന്തവാക്യേഷു സദാ രമന്തോ ഭിക്ഷാന്നമാത്രേണ ച തുഷ്ടിമന്തഃ

അശോകമന്തഃകരണേ രമന്തഃ കൗപീനവന്തഃ ഖലു ഭാഗ്യവന്തഃ”... മൈ ഗോഡ്.com

*ശ്രീശങ്കരാചാര്യര്‍*

*ശ്രീശങ്കരാചാര്യര്‍*

വേദാന്തം കേവലമൊരു തത്ത്വചിന്താപദ്ധതി മാത്രമല്ല,
പ്രായോഗികമായ പ്രവര്‍ത്തനപദ്ധതികൂടിയാണെന്ന് അറിയണമെങ്കില്‍ ആചാര്യസ്വാമികളുടെ ജീവിതത്തിലൂടെ നാം ഒരു തീര്‍ത്ഥയാത്ര നടത്തണം. ഭാരതത്തെ ഏകമായി ദര്‍ശിച്ചു ശ്രീശങ്കരാചാര്യര്‍. ഭാരതത്തിലെ കൊച്ചുകൊച്ചു രാഷ്ട്രങ്ങള്‍, ഒന്നു മറ്റൊന്നുമായി എപ്പോഴും സ്വാര്‍ത്ഥതാല്പര്യങ്ങളുടെ പേരില്‍ വിഘടിച്ചു നിന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ വര്‍ണം, ഭാഷ മുതലായവയുടെ മറയ്ക്കുള്ളില്‍ ശിഥിലീകരണത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്ക് ഭാരതം നീങ്ങിയ ഒരു ദശാസന്ധയില്‍, ഭാരതീയ സംസ്‌ക്കാരത്തിനും ജീവിതത്തിനും സര്‍വത്ര ഏകീഭാവം മാത്രമാണുള്ളതെന്ന് ഭാരതത്തിന്റെ ഒരറ്റം മുതല്‍ മറ്റേയറ്റം വരെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ട് ആചാര്യപാദര്‍ ഉദ്‌ഘോഷിച്ചു. ‘ഏകം സദ് വിപ്രാ: ബഹുധാവദന്തി’ (സത്യവസ്തു ഒന്നേയുള്ളു; ജ്ഞാനികള്‍ പലവിധത്തില്‍ അതിനെ വിളിക്കുന്നു.) എന്ന ഋഗ്വേദ സൂക്തത്തിന്റെ മാറ്റൊലിയാണ് ശാങ്കരഭാഷ്യത്തില്‍ സര്‍വത്ര നമുക്ക് ദര്‍ശിക്കുവാന്‍ കഴിയുക. അതിനാല്‍ ഏകത്വത്തിലേക്ക് ഭാരതത്തേയും അതുവഴി വിശ്വത്തേയും നയിച്ച ആ ഭഗവല്‍പാദരുടെ അപദാനങ്ങളായിരിക്കും ഭാരതീയ സംസ്‌ക്കാരത്തിന് ഐകരൂപ്യം കൈവരുത്താനുള്ള പ്രയാണത്തില്‍ നമുക്ക് മാര്‍ഗദര്‍ശകമാകേണ്ടത്.

വൈദികധര്‍മ്മത്തിനെതിരെ കാഹളം മുഴങ്ങിയ ഇരുണ്ട കാലഘട്ടത്തിലായിരുന്നു ശ്രീശങ്കരാചാര്യരുടെ ജനനം. സനാതനധര്‍മ്മത്തിന്റെ സമുത്കര്‍ഷത്തിനുവേണ്ടി അവതീര്‍ണനായ ഭഗവാന്‍ ബുദ്ധന്റെ അനുയായികള്‍ മഹത്തായ പ്രാചീന പാരമ്പര്യത്തില്‍നിന്നും പൂര്‍ണമായി വ്യതിചലിച്ചുപോയ കാലം. അറിവിന്റെ സമുദ്രമായ വേദങ്ങളില്‍നിന്നു തങ്ങളുടെ അഭിപ്രായത്തെ പുഷ്ടിപ്പെടുത്തുന്നതിനു പകരം വേദങ്ങള്‍ക്കു തങ്ങളുടെ ധാര്‍മിക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ സ്ഥാനമേ നല്കാതിരുന്ന കാലം. ഈശ്വരനും വേദങ്ങള്‍ക്കും നേരെയുള്ള ബുദ്ധമതാനുയായികളുടെ ഉദാസീന മനോഭാവം വര്‍ദ്ധിച്ചതിന്റെ ഫലമായി വികൃതമായ ബുദ്ധമതത്തെ പരിഷ്‌കരിച്ച് വൈദിക ധര്‍മത്തെ പൂര്‍വ്വാധികം ഊര്‍ജ്ജസ്വലമാക്കി ദര്‍ശനങ്ങളുടെ അനശ്വരസിംഹാസനത്തില്‍ വീണ്ടും പ്രതിഷ്ഠിക്കുക എന്ന ദൗത്യവുമായാണ് ആ അവസരത്തില്‍ ആചാര്യസ്വാമികള്‍ ഭൂജാതനായത്.
ശാസ്ത്രം മുഴുവനും അധ്യയനം ചെയ്തതിനുശേഷം രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഒരു ദിശയില്‍നിന്നും മറ്റ് ദിശയിലേക്ക് കാല്‍നടയായി സഞ്ചരിച്ച് സമസ്തഭാരതത്തിന്റെയും ഹൃദയഭാവന ആചാര്യര്‍ ഹൃദിസ്ഥമാക്കി. നശ്വരമായ ധരണിയുടെ മേല്‍ ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുന്നതിനു പകരം ചിന്താഗതിയുടെ മേല്‍ പ്രഭുത്വം സ്ഥാപിക്കുവാനായിരുന്നു അദ്ദേഹം ഉദ്ദേശിച്ചത്. ആചാര്യസ്വാമികളുടെ ദിഗ്വിജയയാത്രക്കിടയില്‍ മുഴങ്ങിയ മധുരവാണി കേട്ട വിരോധികളുടെപോലും വിരോധാഗ്നി കെട്ടടങ്ങിയിരുന്നു. ജ്ഞാനികളില്‍വെച്ച് മഹാജ്ഞാനിയും വേദവേദാംഗപാരംഗതനുമായ ആചാര്യര്‍ പ്രതിപക്ഷങ്ങളെ ജയിച്ചത് ബുദ്ധിശക്തിയോടൊപ്പം ഹൃദയനൈര്‍മല്യവും കൊണ്ടാണ്. ഹൃദയത്തെ ജയിച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍ ഏവരുടെ ബുദ്ധിയും സ്വാധീനമായി കൊള്ളുമെന്നറിഞ്ഞ് പ്രവര്‍ത്തനനിരതമായ ആ മഹാമനീഷിയുടെ കീര്‍ത്തിസൗരഭ്യം നാനാദിക്കുകളിലും ക്രമേണ പ്രസരിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി.

സമസ്തസമാജത്തിന്റെയും സര്‍ഗാത്മകമായ രചനയ്ക്കുവേണ്ടി,
സമസ്ത ധര്‍മങ്ങളുടേയും സമഗ്രമായ സമന്വയത്തിനുവേണ്ടി ശക്തി സംഭരിക്കാനായാണ് ആചാര്യസ്വാമികള്‍ ദിഗ്വിജയയാത്ര ആരംഭിച്ചത്. ശാക്തന്മാര്‍, ശൈവന്മാര്‍, വൈഷ്ണവന്മാര്‍, ആദിത്യോപാസകന്മാര്‍, ഗണേശോപാസകന്മാര്‍ തുടങ്ങിയവരെയെല്ലാം സന്ദര്‍ശിച്ച് സംവാദത്തിലൂടെ അവരെല്ലാം ഒരേയൊരു ശക്തിയെ തന്നെയാണ് ആരാധിക്കുന്നതെന്നും, ആ ഒരേയൊരു ശക്തിയെതന്നെയാണ് അവര്‍ സഹസ്രാനന്‍, സഹസ്രബാഹു, സഹസ്രാക്ഷന്‍, സഹസ്രപാദന്‍ തുടങ്ങിയ വിവിധ നാമധേയങ്ങളിലൂടെ ആരാധിക്കുന്നതെന്നും അദ്ദേഹം അവര്‍ക്ക് അനുഭവപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തു. ശങ്കരാചാര്യസ്വാമികളുടെ ഈ ഉപദേശത്താല്‍ ജനതയ്ക്ക് തങ്ങളുടെ ജീവിതവീക്ഷണം വിശാലമായിത്തീര്‍ന്നു. ജീവിതോദ്ദേശ്യം ഏറ്റവും ഉത്കൃഷ്ടമായതാണെന്നും അവര്‍ക്കു മനസ്സിലായി. അതുകൊണ്ട് അവരുടെ ദൈനംദിന ജീവിത വ്യവഹാരങ്ങളും ഏറ്റവും ഉയര്‍ന്ന നിലയിലുള്ളതായിത്തീര്‍ന്നു.

സമൂഹത്തിന് മുഴുവന്‍ പ്രചോദനം നല്കുവാന്‍ പര്യാപ്തമായ മഠങ്ങള്‍ സ്ഥാപിക്കുവാനാണ് പിന്നീട് ശങ്കരാചാര്യസ്വാമികള്‍ തീരുമാനിച്ചത്. അദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ച മഠങ്ങളിലൂടേയും പീഠങ്ങളിലൂടേയും ദേശത്തിന്റെ, ലോകത്തിന്റെ തന്നെ കര്‍ണദാരന്മാരായ വിദ്വാന്മാരും ജ്ഞാനികളും നിസ്വാര്‍ത്ഥരും അനാസക്തരുമായ പ്രവര്‍ത്തകരും രാഷ്ട്രത്തിന്റെ നാനാഭാഗങ്ങളിലുണ്ടായി. അങ്ങനെ ഒരു യഥാര്‍ത്ഥ സന്ന്യാസിയെ ഭൂമിയിലെ സര്‍വചരാചരങ്ങളും ബഹുമാനിക്കുമെന്ന് ശ്രീശങ്കരാചാര്യര്‍ സ്വജീവിതത്തിലൂടെ തെളിയിച്ചു. ത്യാഗപൂര്‍ണമായ ജീവിതം നയിക്കുന്ന സന്ന്യാസിമാരുടെ സാന്നിദ്ധ്യമില്ലെങ്കില്‍ സനാതനധര്‍മ്മത്തിന്റെ മഹത്വം നിലനില്ക്കുമായിരുന്നില്ല. സര്‍വസംഗപരിത്യാഗികളും ബ്രഹ്മനിഷ്ഠരുമായ സന്ന്യാസിമാര്‍ അഞ്ചുപേര്‍ അധികമാണ്. അന്‍പതിനായിരം സാമൂഹിക സേവകന്മാരേക്കാള്‍ സമൂഹത്തിനും രാജ്യത്തിനും നന്മ ചെയ്ത് ശാന്തി പുലര്‍ത്താന്‍ അവരെക്കൊണ്ട് സാധിക്കും. ത്യാഗോജ്ജ്വലമായ സ്വജീവിതത്തിലൂടെ ശ്രീശങ്കരാചാര്യര്‍ ഈ വസ്തുത തെളിയിച്ചു.

വേദജനനിയായ ഭാരതത്തിന്റെ ചതുര്‍ധാമങ്ങളില്‍ തന്റെ
പ്രഥമശിഷ്യരില്‍ നാലുപേരെ മഠാധിപതികളാക്കി ജ്ഞാനനിഷ്ഠരും വിവേക-വൈരാഗ്യ സമ്പന്നരുമായവരുടെ ഒരു പ്രസ്ഥാനത്തിന് രൂപംകൊടുത്തു. അതാണല്ലോ ‘ദശനാമി സമ്പ്രദായം’. വൈദികസമ്പ്രദായപ്രകാരമുള്ള ഹിന്ദുധര്‍മ്മത്തിലെ സന്ന്യാസി പരമ്പര ഈ ദശനാമി സമ്പ്രദായത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു.
പരിപക്വമായ അവസ്ഥയില്‍ സ്വാഭാവികമായി ഉണ്ടാകുന്ന സ്ഥിതിയാണ് സന്ന്യാസം. വ്യക്തികളുടെ ഉത്കൃഷ്ടമായ മാനസിക നിലവാരത്തിനും സമൂഹത്തിന്റെ ധാര്‍മ്മികമായ സുസ്ഥിരതയ്ക്കും സന്ന്യാസിമാരും അവരുടെ വാസകേന്ദ്രമായ മഠങ്ങളും ആശ്രമങ്ങളും അനിവാര്യമാണ്. അനാസക്തരും ഈശ്വരാര്‍പ്പിതരുമായ മാതൃകാപുരുഷന്മാരുടെ അഭാവത്തില്‍ സമൂഹം സുഖഭോഗങ്ങളുടെയും സ്വാര്‍ത്ഥതയുടേയും പിന്നാലെ പരക്കംപായും. അതിന്റെ ദാരുണഫലം വ്യക്തികളുടെ മൂല്യശോഷണവും സമൂഹത്തിന്റെ ധാര്‍മ്മികാധ:പതനവുമായിരിക്കും. ഇത് സമൂഹത്തെ ഭോഗാസക്തിയിലേക്കും തദ്വാരാ സംഘടിത ആക്രമത്തിലേക്കും നയിക്കും. ഇത്തരമൊരു ദുരവസ്ഥ ഉണ്ടാകാതിരിക്കണമെങ്കില്‍ ധാര്‍മ്മിക മൂല്യങ്ങള്‍ പ്രവൃത്തിയിലൂടെ പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന ആശ്രമങ്ങളും മഠങ്ങളും ആവശ്യമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് ക്രാന്തദര്‍ശിയായ ആചാര്യസ്വാമികള്‍ ആദ്ധ്യാത്മിക സംസ്‌ക്കാരം സംരക്ഷിക്കാനായി ഭാരതത്തിന്റെ നാലുഭാഗങ്ങളിലായി നാലു മഠങ്ങള്‍ സ്ഥാപിച്ചത്. തെക്ക് ശൃംഗേരിമഠം, പടിഞ്ഞാറ് ശാരദാമഠം, വടക്ക് ജ്യോതിര്‍മഠം, കിഴക്ക് ഗോവര്‍ധനമഠം എന്നിവയാണ് ഈ നാല് മഠങ്ങള്‍. നാലു മഠങ്ങളുടേയും അധിപരായി നാലു ശിഷ്യരേയും ആചാര്യസ്വാമികള്‍ അവരോധിച്ചു. ആചാര്യസ്വാമികളുടെ നിര്‍ദ്ദേശത്താല്‍ ഈ നാലു മഠങ്ങളും അവരുടെ കീഴിലുള്ള പ്രദേശങ്ങളില്‍ ആധ്യാത്മിക നവോത്ഥാനത്തിനു നേതൃത്വം നല്കാന്‍ കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

സമ്പൂര്‍ണ്ണമായ ത്യാഗമാണ് സന്ന്യാസം. അനുകൂലമായ പൂര്‍വ്വസംസ്‌കാരങ്ങളുടെ പിന്‍ബലത്താല്‍ ഈശ്വരപ്രാപ്തിയാണ് ജീവിതലക്ഷ്യമെന്നു ബോധംവന്ന ജീവന്‍ മറ്റെല്ലാം ത്യജിക്കുമെന്നത് വാസ്തവം. കര്‍മ്മംകൊണ്ടോ സന്തതിയെക്കൊണ്ടോ ധനംകൊണ്ടോ അല്ല, ത്യാഗം കൊണ്ടു മാത്രമാണ് അമൃതത്വം അനുഭവവേദ്യമാകുന്നതെന്ന് വേദവാക്യം. അത്യാശ്രമികളും ആത്മാരാമന്മാരും ബ്രഹ്മനിഷ്ഠരുമായ സന്ന്യാസിശ്രേഷ്ഠന്മാര്‍ ഒരിടത്ത് വസിച്ചാല്‍ മതി. ആര്‍ത്തന്മാരും അര്‍ഥാര്‍ത്ഥികളും ജ്ഞാനജിജ്ഞാസുക്കളുമായ ഭക്തന്മാര്‍ അത്തരം മഹാത്മാക്കളാല്‍ അനുഗൃഹീതരായി തീരും. എന്നാല്‍ അര്‍ഹതയും യോഗ്യതയും ഇല്ലാത്തവര്‍ സന്ന്യസിച്ചാല്‍ സന്ന്യാസധര്‍മ്മത്തിന് ച്യുതിയുണ്ടാവുമെന്നതിന്റെ പ്രധാന തെളിവാണ് അന്നത്തെ ജൈന-ബുദ്ധ സന്ന്യാസിമാരും സന്ന്യാസിനിമാരും. ആചാര്യസ്വാമികളുടെ കാലഘട്ടത്തിലെ ജൈന-ബൗദ്ധ ഭിക്ഷുക്കളുടെ സ്ഥിതി അത്യന്തം ശോചനീയമായിരുന്നു. അനുയായികളുടെ എണ്ണം വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ച് ലോക വ്യാപക മതമാകാന്‍ വെമ്പല്‍കൊള്ളുമ്പോള്‍ തന്നെ മതമമതയും മതമൗലികത്വവും സ്വാഭാവികമായും ഉയര്‍ന്നുവരും.

വ്യക്തിജീവിതത്തില്‍ ധാര്‍മ്മികത ശോഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്യും. സന്ന്യാസജീവിതത്തിലെ പ്രമാദവും ധര്‍മ്മച്യുതിയും വികലമായ സമുദായത്തെ സൃഷ്ടിക്കും. വിഘടനമനോഭാവമായിരിക്കും അത്തരം സമുദായത്തിന്റെ മുഖമുദ്ര. ധര്‍മ്മബോധമില്ലാത്ത സമുദായത്തിന്റെയും സംസ്‌കാരശൂന്യമായ നേതൃത്വത്തിന്റെയും ആപത്കരമായ അവസ്ഥ ആവിര്‍ഭവിക്കാതിരിക്കാനാണ് ആചാര്യസ്വാമികള്‍ നാലു മഠങ്ങള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും അവയുടെ സുഗമമായ നടത്തിപ്പിനുവേണ്ടി നിയമങ്ങള്‍ നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്ന ‘മഠാമ്‌നായം’, ‘മഠാനുശാസനം’ എന്നീ ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ രചിച്ചതും. മഠങ്ങളിലെ അധിപന്മാര്‍ അതാതിടങ്ങളില്‍ സഞ്ചരിച്ച് ജനങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ ധാര്‍മ്മികാവബോധം വളര്‍ത്തണമെന്നു മഠാനുശാസനത്തില്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നു.

സംവഹന്ത്യ സദാനദ്യ: സംചരന്തോ യതീശ്വരാ:
സംപുനന്ദി സമാന്‍ ലോകാന്‍ നിരജ സ്വച്ഛകോമളം

‘ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നദിയും സദാ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന യതീശ്വരന്മാരും തങ്ങളുടെ ഗുണവിശേഷങ്ങള്‍ക്കൊണ്ട് ഈ ലോകത്തെ പരിശുദ്ധമാക്കിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു’, എന്നാണല്ലോ ആപ്തവാക്യം. ആശയങ്ങളേയും ആദര്‍ശങ്ങളേയും അക്ഷരംപ്രതി അനുഷ്ഠാനത്തില്‍ കൊണ്ടുവരുന്നവരാണ് ആചാര്യന്മാരെങ്കില്‍ ശ്രീശങ്കരാചാര്യര്‍ ആചാര്യന്മാരുടെ ആചാര്യനാണ്.

കാലടീശന്‍ കാല്‍നടയായി കന്യാകുമാരി മുതല്‍ കാശ്മീരം വരെ സഞ്ചരിച്ച് നമ്മുടെ മണ്ണിനെ വീണ്ടും വിണ്ണാക്കി ഉയര്‍ത്തി. അദ്ദേഹം സഞ്ചരിച്ച സ്ഥലങ്ങളിലെല്ലാം ആധ്യാത്മിക ചിന്തയുടെ അലയൊലികള്‍ സൃഷ്ടിച്ചു. ഇന്നും ആ പ്രദേശങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നവര്‍ക്ക് മനസ്സിന്ന് ശാന്തിയും സമാധാനവും ലഭിക്കുന്നു. അദ്വൈതി ആയിരുന്നിട്ടുകൂടി ആചാര്യസ്വാമികള്‍ തന്റെ പദയാത്രയ്ക്കിടയില്‍ ക്ഷേത്രങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുകയും ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠകള്‍ നടത്തുകയും ചെയ്തു. ആചാര്യസ്വാമികള്‍ക്ക് അത്തരം കര്‍മ്മങ്ങള്‍ അനിവാര്യമായ ഘടകങ്ങളായിരുന്നില്ല. എന്നിരുന്നാലും ഉദ്ധരിക്കപ്പെടേണ്ട ജനതയുടെ സാമൂഹിക, സാംസ്‌കാരിക പശ്ചാത്തലം ആചാര്യസ്വാമികള്‍ക്കും കണക്കിലെടുക്കേണ്ടിയിരുന്നു.

‘തന്നാല്‍ കരേറേണ്ടവരെത്ര പേരോ
താഴത്തു പാഴ്‌ചേറിലമര്‍ന്നിരിക്കെ
താനൊറ്റയില്‍ ബ്രഹ്മപദം കൊതിക്കും
തപോനിധിക്കെന്തു ചാരിതാര്‍ഥ്യം!’

എന്ന് കവി പാടിയത് ആചാര്യസ്വാമികളെ സംബന്ധിച്ചാണ് കൂടുതല്‍ പ്രസക്തമാകുന്നത്. പരമ്പരാഗതരീതിയിലുള്ള പല ചടങ്ങുകളും അവയുടെ അന്തസ്സത്ത മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയാത്തതിന്റെ ഫലമായി നിലച്ചുപോയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അവയുടെ ആവിര്‍ഭാവത്തിനും ആചാര്യസ്വാമികള്‍ വീണ്ടും തുടക്കം കുറിച്ചു. കൂടാതെ തന്റെ ശിഷ്യപരമ്പരകളോട് ധര്‍മ്മപ്രചരണം ലക്ഷ്യമാക്കി ആര്യാവര്‍ത്തത്തിന്റെ നാനാഭാഗങ്ങളിലേക്ക് തീര്‍ത്ഥയാത്രകള്‍ ആരംഭിക്കുവാനും അദ്ദേഹം അനുശാസിച്ചു. തീര്‍ത്ഥഭൂമിയായ ഭാരതത്തില്‍ തീര്‍ത്ഥസ്ഥലങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നതുപോലെ അവ പരിരക്ഷിക്കുന്നതിനും വ്രതനിഷ്ഠരായ തീര്‍ത്ഥാടകരെ സന്ദര്‍ഭോചിതം സേവിക്കുന്നതിനും ആചാര്യസ്വാമികള്‍ വ്യവസ്ഥകള്‍ ആവിഷ്‌കരിച്ചു. പ്രാചീനകാലം മുതല്‍ ഭാരതത്തിന്റെ വൈകാരിക ഐക്യവും ദേശീയോദ്ഗ്രഥനവും സാധിച്ചിരുന്ന തീര്‍ത്ഥാടനം സമുദ്ധരിച്ചു. മന:ശുദ്ധിയോടുകൂടി ഈശ്വരഗുണകീര്‍ത്തനനിരതരായി സഞ്ചരിക്കുന്ന പുണ്യാത്മാക്കളുടെ മനസ്സിന് തീര്‍ത്ഥമഹത്വമുള്ളതിനാല്‍ അവരുടെ സമ്പര്‍ക്കവും കൃപാകടാക്ഷവും അനുഗ്രഹവും മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതോദ്ധാരണത്തിനും ഹേതുവാകുമെന്ന് ആചാര്യസ്വാമികള്‍ തെളിയിച്ചു.

തന്റെ ദിഗ്വിജയയാത്രയ്ക്കിടയില്‍ ആചാര്യസ്വാമികള്‍ വിവിധ മതവിഭാഗക്കാരെ ശ്രുതി, സ്മൃതി മുതലായവയുടെ ശരിയായ അര്‍ത്ഥം പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി, അവരെ സ്വധര്‍മ്മത്തിലേക്ക് പുന:പരിവര്‍ത്തനം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. അതേസമയം, അവരുടെ വിശ്വാസങ്ങളെ പാടെ ഉപേക്ഷിക്കണമെന്ന് ആചാര്യസ്വാമികള്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചില്ല. അധാര്‍മികങ്ങളും നികൃഷ്ടങ്ങളുമായ ദുരാചാരങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ച് ശ്രുതിയുടെ വേദാന്താനുസൃതമായ അര്‍ത്ഥം കൈകൊള്ളുവാനാണ് ആചാര്യസ്വാമികള്‍ ആഹ്വാനം ചെയ്തത്. വേദങ്ങളെ പൂര്‍ണ്ണമായും സ്വീകരിക്കാതെ ചിലഭാഗങ്ങള്‍ മാത്രം സ്വീകരിച്ചാല്‍ അത് തെറ്റിദ്ധാരണകള്‍ക്ക് കാരണമാകുമെന്നും അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. സനാതനധര്‍മ്മത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനപ്രമാണം വേദങ്ങളാണ്. അതിബൃഹത്തും അത്യഗാധവും അത്ഭുതാവഹവുമായ ഭാരതീയ വിജ്ഞാനവാങ്മയത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്നാല്‍ എന്തെന്ത് അനര്‍ഘരത്‌നങ്ങളാണ് അവിടെ സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതെന്ന് വേദങ്ങള്‍ നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കിത്തരും. ഭാരതത്തിന്റെ ആത്മാവിനെ അഭിമാനപൂര്‍വ്വം അറിയാനും ആവിഷ്‌ക്കരിക്കാനും ശ്രമിക്കുന്ന ഏവര്‍ക്കും വേദവിജ്ഞാനം അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് മനുവിനു ശേഷം ആചാര്യസ്വാമികളും ‘സര്‍വം വേദാല്‍ പ്രതിഷ്ഠിതം’ എന്ന രീതിയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചത്.

ആധുനിക ശാസ്ത്രസത്യങ്ങളുടെ ഉറവിടംപോലും വേദങ്ങളിലാണെന്നു കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്ന കാലഘട്ടത്തിലാണ് നാം ഇന്നു കഴിയുന്നത്. ‘യൂറോപ്പിലെ എല്ലാ തത്വചിന്തകളേക്കാളും മഹത്തായ ഉപനിഷദ് ദര്‍ശനങ്ങള്‍ക്ക് ആധുനികശാസ്ത്രത്തിന്റെ മഹത്തായ ഉപദര്‍ശനങ്ങളോടുപോലും ഇണങ്ങിപ്പോകുവാന്‍ സാധിക്കു’മെന്ന് റോമയിന്‍ റോളണ്ട് പറയുന്നു. വേദത്തിന്റെ സമകാലീനപ്രസക്തിയിലേക്കാണ് സുപ്രസിദ്ധനായ ഈ പാശ്ചാത്യപണ്ഡിതന്റെ വാക്കുകള്‍ വെളിച്ചം വീശുന്നത്. എന്നാല്‍ വേദത്തിന്റെ മണ്ണില്‍ പിറന്നുവീണ നമ്മില്‍ പലരും അഭ്യസ്തവിദ്യരും യുക്തിചിന്തകരുമെന്നുള്ള ദുരഭിമാനം പേറി വേദം പഠിക്കാതെ മഹത്തായ ആ ശാസ്ത്രത്തെ അവഹേളിക്കുകയാണ് കാലങ്ങളായി ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഭാരതത്തിനു നേരിടേണ്ടിവന്ന ദേശീയദുരന്തങ്ങള്‍ക്ക് മുഖ്യകാരണം വേദവിജ്ഞാനത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കുവാനോ മനസ്സിലായെങ്കില്‍തന്നെ അവയെ പ്രയോഗത്തില്‍ കൊണ്ടുവരാനോ കഴിഞ്ഞില്ലെന്നുള്ളതാണ്. നാം ധനത്തിനും സാങ്കേതികവിദ്യയ്ക്കും മറുനാടുകളെ ആശ്രയിക്കാന്‍ വെമ്പല്‍ കൊള്ളുമ്പോള്‍ മറുനാട്ടിലെ പ്രബുദ്ധരായ ജനങ്ങളെ ഇവിടേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കുന്നത് എന്താണെന്ന് നാം ഇനിയെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഭാരതത്തിന്റെ യശസ്സിനും ശ്രേയസ്സിനും വേദവിജ്ഞാനം പോഷിപ്പിക്കേണ്ടതും ശക്തിപ്പെടുത്തേണ്ടതും അനിവാര്യമാണ്. അത് വ്യക്തിധര്‍മവും രാഷ്ട്രധര്‍മവുമാണ്. പരസ്പരപൂരകങ്ങളായ ഈ ധര്‍മങ്ങള്‍ യഥോചിതം നിര്‍വഹിക്കപ്പെടണമെങ്കില്‍ നമുക്കുള്ള ആദ്യത്തെ ആശ്രയസ്ഥാനം ശാങ്കരദര്‍ശനമാണെന്നുള്ളത് തര്‍ക്കമറ്റ വസ്തുതയാണ്.
എന്നാല്‍ തങ്ങളുടെ സ്വന്തം ജന്മഭൂമിയില്‍ അവതരിച്ച ലോകഗുരുവായ ശ്രീശങ്കരാചാര്യരെപ്പറ്റി അറിയാന്‍ ശ്രമിക്കാതെ ഭാരതീയരില്‍ വിശിഷ്യ കേരളീയരില്‍ പലരും അന്യമതസൈദ്ധാന്തികന്മാരെ അഭയം പ്രാപിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഭാഗ്യവിപര്യയം നമ്മെ വേദനപ്പെടുത്തുന്നില്ല എന്നതാണ് ഏറെ ആശ്ചര്യം. ശങ്കരദര്‍ശനം അറിയുന്നുവെന്ന് അഭിമാനിക്കുന്നവരില്‍ ഏറെ പേര്‍ക്കും തെറ്റിദ്ധാരണകളാണുള്ളത്.

ആചാര്യസ്വാമികളെ അപശുദ്രാധികരണത്തിന്റെ വക്താവാക്കി പ്രചരിപ്പിക്കുന്നു!~വിശ്വവിജ്ഞാനത്തിന്റെ ഉപവനത്തില്‍ വിരിഞ്ഞ ആദ്യകുസുമങ്ങളായ വേദങ്ങളുടെ പ്രചാരകനായ ആചാര്യസ്വാമികളുടെ കൃതികളും ഭാഷ്യങ്ങളുമാണ് വിഭാഗീയതയുടെ വിത്തുകള്‍ വിതച്ചതെന്നുള്ള ആരോപണവും! ഇവയെല്ലാം വേദങ്ങളുടെ സാര്‍വലൗകികതയെയും തദ്വാരാ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഐക്യത്തെയും കാര്യമായി ക്ഷതമേല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.

നമ്മുടെ രാഷ്ട്രജീവിതത്തിന്റെ രചനയില്‍ അതിമഹത്തായ പങ്കാണ് ശങ്കരാചാര്യസ്വാമികള്‍ നിര്‍വഹിച്ചത്. ധര്‍മത്തിന്റെയും തത്ത്വജ്ഞാനത്തിന്റെയും മണ്ഡലങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്ഥാനം ഏറ്റവും ഉയര്‍ന്നതാണ്. ആചാര്യസ്വാമികള്‍ പ്രതിപാദിച്ച തത്ത്വത്തെപ്പറ്റി കൂലങ്കുഷമായി പഠന-മനനങ്ങള്‍ നടത്തിയവരും, അതിനെ എതിര്‍ത്തവരുമായ അനവധി ആചാര്യന്മാര്‍ ശങ്കരാചാര്യസ്വാമികളുടെ കാലശേഷം ഈ ഭാരതഭൂമിയിലുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ അവരെല്ലാംതന്നെ സ്വാമികളുടെ പ്രസ്ഥാനത്രയിയെ ആധാരമാക്കിയാണ് അവരവരുടെ മതങ്ങളെ പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുള്ളത്.

വിശാലമായ ചിന്താഗതിയും സൂക്ഷ്മതരമായ തര്‍ക്കബുദ്ധിയും സര്‍വതോന്മുഖമായ പ്രതിഭയും ശങ്കരാചാര്യസ്വാമികളെ ലോകത്തിന്റെ മഹാത്മാവാക്കിത്തീര്‍ത്തു. ശക്തിസാഹസങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ ആദര്‍ശപരമായ ഒന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതം, വിശിഷ്യ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദിഗ്വിജയയാത്ര. മൃതപ്രായമായ സനാതനധര്‍മ്മത്തിനു മൃതസഞ്ജീവിനിയായിട്ടാണ് അവ ഭവിച്ചത്. ഹിന്ദുസമാജത്തിലെ വിവിധ മതങ്ങളുടെയും, തത്വജ്ഞാനങ്ങളുടെയും ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളുടെയും അടിയില്‍ കിടക്കുന്ന ഏകത്വത്തെ ഏവര്‍ക്കും ആകര്‍ഷണീയമായ രീതിയില്‍ അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് രാഷ്ട്രം അഭിമുഖീകരിച്ചിരുന്ന എല്ലാ പ്രശ്‌നങ്ങളും നിഷ്പക്ഷമായ നിലപാടില്‍ പരിഹരിക്കാന്‍ ആചാര്യസ്വാമികള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞു. ഉത്കൃഷ്ടങ്ങളായ ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ക്ക് വ്യാഖ്യാനങ്ങളെഴുതി പ്രാചീനകൃതികളുടെ സുന്ദരസ്വരൂപങ്ങളെ ജനങ്ങളുടെ മുമ്പില്‍ അദ്ദേഹം അണിനിരത്തി. അതുകാരണം പ്രാചീനകാലത്തെ എല്ലാ ചിന്താഗതികളെയും ജനങ്ങള്‍ക്ക് സ്പഷ്ടമായി മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ സാധിച്ചു. അവയോടൊപ്പം ഭാവിജീവിതപ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്ക് പരിഹാരം കണ്ടുപിടിക്കുവാനും കഴിഞ്ഞു.
അദ്വൈതസിദ്ധാന്തത്താല്‍ ശങ്കരാചാര്യസ്വാമികള്‍ ഭാരതത്തിന്റെ ആത്മീയവും ഭൗതികവും ധാര്‍മ്മികവും സാമൂഹികവും രാജനൈതികവുമായ ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ ‘നാനാത്വത്തില്‍ ഏകത്വം’ എന്ന പ്രാചീന ആദര്‍ശം പ്രായോഗികജീവിതത്തില്‍ കൊണ്ടുവന്നു. ഭാരതം എത്രതന്നെ ദുര്‍ബലമായ അവസ്ഥകളിലും അതിന്റെ ആന്തരികൈക്യം പരിരക്ഷിക്കുവനാന്‍ കഴിഞ്ഞതിന് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് അദ്വൈതസിദ്ധാന്തത്തോടാണ്.

ഇന്ന് ലോകത്തിലെ ഓരോ മനുഷ്യന്റേയും ശാന്തിസൗഭാഗ്യങ്ങളുടെ ആത്യന്തികശ്രോതസ്സും അദ്വൈതസിദ്ധാന്തമാണന്നുള്ള നിലപാടിലേക്ക് ആധുനികശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര്‍ വരെ എത്തിയിരിക്കുന്നു.
ഒരുഭാഗത്ത് കടുത്ത യഥാസ്ഥിതികരായ കര്‍മ്മകാണ്ഡികളുടെയും മറുഭാഗത്ത് നാസ്തികരായ ജഡവാദികളുടെയും ഭീകരപ്രവാഹത്തില്‍ പെട്ടുപോകാതെ ഭാരതത്തെ രക്ഷിച്ചത് ശ്രീശങ്കരാചാര്യരുടെ സിദ്ധാന്തങ്ങളും പ്രയത്‌നങ്ങളുമാണെന്നന്നതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. കേവലം മുപ്പത്തിരണ്ടുവയസ്സിനുള്ളില്‍ ഇത്തരം ഒരുമഹാകാര്യം ചെയ്തുതീര്‍ത്ത ശങ്കരാചാര്യരുടെ അഖണ്ഡകര്‍മ്മത്തില്‍ അധിഷ്ഠിതമായ ജീവിതം ഓരോ ഭാരതീയനും പ്രചോദനമാകേണ്ടതാണ്. ആചാര്യസ്വാമികളുടെ ഏകത്വസിദ്ധാന്തത്തെ വ്യക്തിജീവിതത്തില്‍ അനുഷ്ഠിച്ച് ഭാരതത്തെ വീണ്ടും വൈഭവപൂര്‍ണ്ണവും ശക്തിശാലിനിയുമായ രാഷ്ട്രമായി ഉയര്‍ത്തുകയെന്നതാണ് ഓരോ ഭാരതീയന്റെയും ജന്മദൗത്യം. പലപ്പോഴും മുറിച്ചുവീഴ്ത്തപ്പെട്ടതെങ്കിലും വീണ്ടും വീണ്ടും പൂത്തുതളിര്‍ത്തുവരുന്ന വടവൃക്ഷമായ സനാതനധര്‍മ്മത്തിന്റെ സമന്വയാത്മകതയുടെ സര്‍വ്വശ്രേഷ്ഠ ഉദാഹരണമാണ് ശ്രീശങ്കരാചാര്യര്‍. വേദവ്യാസമഹര്‍ഷിയെ ദ്വാരകയുഗത്തിലെന്നപോലെ പണ്ഡിതലോകം കലിയുഗൈക ആചാര്യനായി ആചാര്യസ്വാമികളെ അവരോധിച്ചു.

‘ദ്വാപരേ ഭഗവാന്‍ വ്യാസ: കലൗ ശ്രീശങ്കര സ്വയം’ എന്ന വാക്യം വളരെയേറെ പ്രസിദ്ധമാണല്ലൊ.

വേദാന്തവിജയകാഹളധ്വനി ലോകമെമ്പാടും പ്രതിധ്വനിക്കുന്നുവെന്ന വാസ്തവം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ശ്രീശങ്കരന്റെ ദര്‍ശനം കാലാതീതമായി ഈ ഭൂമുഖത്ത് വര്‍ദ്ധിക്കുന്നുവെന്നതാണ്. പോള്‍ ഡോയ്‌സന്റെ ‘ദസ് സിസ്റ്റം വേദാന്ത’ (ബ്രഹ്മസൂത്ര ശങ്കരഭാഷ്യം) എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ ആംഗലേയഭാഷാനുവാദകനായ ചാള്‍സ് ജോണ്‍സണ്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവതാരികയില്‍ ശ്രീശങ്കരാചാര്യരെക്കുറിച്ച് പറയുന്നത് ഇപ്രകാരമാണ്, ‘ശങ്കരന്‍! അദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റി എന്തു പറയട്ടെ! അദ്ദേഹമല്ലയോ ജ്ഞാനപ്രവാഹങ്ങളുടെ ഏക പരിരക്ഷകന്‍. ഉപനിഷത്തുകളാകുന്ന അരുവികളെയും അവയാല്‍ പുഷ്ടമായ ഗീതാതടാകത്തെയും വേദാന്തപ്രവാഹങ്ങളുടെയുമെല്ലാം പരിസമാപ്തിയായ ബ്രഹ്മസൂത്രത്തെ വ്യാഖ്യാനമാകുന്ന ഭിത്തിയാല്‍ വലയം ചെയ്തു സംരക്ഷിച്ച് യഥായോഗ്യം സ്വാനുഭവാമൃതം പകര്‍ന്നു പുഷ്ടിപ്പെടുത്തി സൂക്ഷിക്കുന്ന ഏകപാലകന്‍! ജ്ഞാനരത്‌നം! പ്രബോധാത്മകന്‍! സദസദ്വിവേകപരൂപന്‍!’

#ഭാരതീയചിന്തകൾ